edakocsiir

Yine gözlerimi açtığımda o uçurumda buldum kendimi. Gitgide beni içine çeken , her sabah daha da çok bitiren , nefesimi kesen daha çok sinsi bir ölümcül hastalık gibi bedenimin her zerresinde hissettiğim bu acı.Parmak uçlarıma kadar ince ince ilerleyen bu sızı..Tarifi olmayan , insanın yaşamadan bilemeyeceği bu pis duygu.Telefonları açmıyorum , evden adım atmak bile saçma geliyor.Sanki hayat durmak zorundaymış gibi benim için.Caddelerde öylece yürümek istiyorum .Boş , bomboş caddelerde saatlerce öyle bir başıma yürümek.Canlı cesetlerin arasında yaşamak gibi.Hepsi nefes alıyorlar , görüyorlar ama boş.İçleri , kalpleri , beyinleri bomboş insanlar.Birşeylerin düzel dediği anda düzeleceğini sanan garip yaratıklar.Acı veren , ızdırap çektiren iyi olacaksın laflarıyla dolu cesetler. Bir türkü takmışlar gereksiz dillere gönüllere 'geçecek'.